در بعضی ورزش‌ها ما نه تنها در جهان که در آسیا هم حرفی برای گفتن نداریم. در این بین بعضی از این ورزش‌ها امکانات خاصی می‌خواهد که به دلایل سخت افزاری، یا نرم افزاری از آن محرومیم. اما اگر از خیر این ورزش‌ها بگذریم، ورزش‌های مدال‌آوری هستند که امکانات آن چنانی هم لازم ندارند اما باز هم معلوم نیست چرا ما نمی‌توانیم موفق ظــــاهر شویم. بعد از ورزش‌های پر مدال المپیکی نظــــیر شنا و دو و میدانی ورزشی نظــــیر بدمینتون از آن قبيل ورزش‌هاست که امکانات آن چنانی نمی‌خواهد، ولی ورزشکاران ما در رده‌بندی‌های جهانی جایگاه خوبی ندارند و از کسب مدال محروم‌اند.
اگرچه بدمینتون در انگلستان متولد شده است، اما آسیایی‌ها بدمینتون را از آن خود کرده‌اند. چین و اندونزی 2 کشوری هستند که مقتدرانه در مسابقات بین‌المللی این رشته شرکت می‌کنند و مسابقات این رشته علاقه‌مندان زیادی را متوجه خود می‌کند. این 2 کشور از میان ۶۱ مدال اهدا شده در مسابقات المپیک، ۵۴ مدال را تصاحب کرده‌اند. اضافه کنید به این موضوع مدال‌های طــــلای بدمینتون المپیک که اندونزی را در بین کشورهای برتر جهان قرار داده و سرمایه گذاری در یک رشته موفقیت آن‌ها را تضمین کرده است.
آنچه درباره بدمینتون و سایر ورزش‌هایی از این قبيل به نظــــر می‌رسد این است که سازوكاري برای ورود علاقه‌مندان و از طــــرفی آموزش و سرمایه‌گذاری مناسب برای قهرمان‌سازی وجود ندارد. به طــــورقطــــع این نوع ورزش‌ها علاقه‌مندان زیادی دارد اما باید این استعدادهای بالقوه،
منبع: هفته نامه ی جیــــــــــــم